Ο Γάτος ο Ραχάτος

Οι μαθητές της Δ’ Τάξης του 2^ου Δημ. Σχ. Αγ. Βαρβάρας σκάρωσαν το παρακάτω έμμετρο ποίημα (…μποστικού ύφους και εαρινής διάθεσης) και σας το παρουσιάζουν!!

Ο   ο Ραχάτος

  Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ έναν τόπο μακρινό, στις όχθες μίας  μεγάλης και βαθιάς ζούσε ένας     παχουλός και κοιλαράς. Τ’ όνομά του ήταν Ραχάτος, ήτανε τεμπέλης γάτος.                         

Σαν ξυπνούσε το πρωί, δεν εγύρευε τροφή. Καθρεφτίζονταν στη , δε νοιαζόταν τι θα γίνει.

Ένα δειλινό μουντό, τον ξυπνά γουργουρητό. Βάτραχους, ποντίκια, ακρίδες, μπαρμπουνάκια και μαρίδες λιγουρεύονταν ο  που ήταν σφόδρα ….ορεξάτος.

     Σκέφτεται ώρα πολλή, λύση βρίσκει πονηρή. «Στην όχθη την απέναντι της  θα περάσω, εκεί βατράχους, ποντικούς θα βρω για να χορτάσω!
 Μα,….πώς θα περάσω απέναντι, αφού δεν ξέρω μπάνιο;



Στη ράχη ενός

αφρόψαρου


 

       μπορώ ν’ ανέβω επάνω!» Σε νούφαρο της λίμνης στέκει και καρτερεί, γυρεύει ένα αφρόψαρο βάρκα του να γενεί.

 

   Στο αφρόψαρο  καβάλα, του πονηρού του γάτου, ιδέα του’ ρθε τρομερή, η πείνα να ξεγελαστεί με το …μεζέ από κάτου! Χωρίς να το πολυσκεφτεί, το καταπίνει στη στιγμή. «Τ’  αφρόψαρο το λαχταριστό, ήτανε μούρλια ορεκτικό!» σκέφτηκε ο Ραχάτος, ο πονηρός ο γάτος .

Το παραμύθι, όμως, αυτό δε θα’ χει τέλος χαρωπό...

Ο  ελησμόνησε τι ήθελε να κάνει κι έφαγε το …πλεούμενο της  μάνι μάνι.

«Ωχ, συμφορά! Τι έπαθα ο λαίμαργος ο γάτος !! Μία σανίδα αν δε βρω, με βλέπω μάλλον στο βυθό!».

Στης ήσυχης της  τα γαλανά νερά τελειώνει  η ιστορία του γάτου φουκαρά.

   Κι η κουκουβάγια η σοφή, που απ’ την όχθη τον θωρεί, σχολιάζει το μαντάτο: «Αχ, Ραχάτο, αχ, Ραχάτο, θα βουλιάξεις ως τον πάτο!»