Γ. Μ. Βιζυηνός: «Το ταξίδι είχα στο νου μου, και μόνο το ταξίδι…»

          -               Την βλέπεις, ψυχή μου, εκείνην την «τούμβα»;

-               Ποιαν, παππού;

-               Να εκείνην την αψηλότερη από όλες τις άλλες, που φαίνεται, εκεί που τελειώνει της γης το πρόσωπο.

-               Την βλέπω∙ εγγίζει τον ουρανό με την κορφή της, παππού.

-               «Άι χακ»! Είπεν ο παππούς, ευχαριστημένος εκ της απαντήσεως. Ο ουρανός ακουμβά πάνου της. Δεν ακουμβά;

-               Ναι, παππού! Η γης τελειώνει αυτού πέρα και αρχίζει ο ουρανός.

-               Από μικρό παιδί την έβλεπα και το είχα ένα «μεράκι» - μια μεγάλη επιθυμία – να ήτανε βολετό να πήγαινα εκεί κάτω, ν’ ανέβω στην κορφή της «τούμβας», να ‘μβω εις τα ουράνια.

            τούμβα  - τούμπα = ο τύμβος, χωμάτινος λόφος πάνω από αρχαίο τάφο

      Στα χρόνια του συγγραφέα, οι άνθρωποι μιλούσαν και έγραφαν την ελληνική γλώσσα λίγο διαφορετικά απ’ ότι εμείς σήμερα. Η γλώσσα πάντα αλλάζει και εξελίσσεται ανάλογα με τις ανάγκες κάθε εποχής.

 Ένας άλλος σημαντικός Έλληνας συγγραφέας, ο Νίκος Εγγονόπουλος, έλεγε για το Βιζυηνό.

          «Μιλούσε μιαν άλλη γλώσσα, την ιδιάζουσα (ιδιαίτερη) διάλεκτο μιας λησμονημένης, τώρα πλέον, πόλεως, της οποίας και ήτανε, άλλωστε, ο μόνος νοσταλγός».

 Γ. Μ. Βιζυηνός, τα ταξίδια του, Εκδ. Ε.ΚΕ.ΒΙ./ΥΠ.ΠΟ.